Vassia Zacharopoulou talks to Dimitris Kiousopoulos and Andro.gr about her early steps, dubbing, her upcoming performances and the #metoo movement.

Βάσια Ζαχαροπούλου: “Η σκηνή χρειάζεται αντοχή”

Του Δημήτρη Κιουσόπουλου

Η πρώτη συνεννόηση με τη Βάσια Ζαχαροπούλου γίνεται όταν έχει μόλις βγει από το στούντιο μεταγλωττίσεων, όπου δάνεισε τη φωνή της στη Μις Πίγκυ για τις ανάγκες της σειράς της Disney Muppet Babies. Μου έχει κάνει και τη σχετική φωνούλα. Της το υπενθυμίζω και της ζητάω να μου το ξανακάνει.

«Σε αυτή τη σειρά κάνω και μία ιπποποταμίνα. Αλλά αυτή έχει μπάσα φωνή. Τελικά δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνουμε ως λυρικοί τραγουδιστές, η τοποθέτηση της φωνής είναι μπροστά, στη μάσκα, όπως λέμε. Φοβόμουν ότι μετά θα πάω στην πρόβα και θα είμαι κουρασμένη, αλλά τελικά πήγα και είχα ήδη κάνει ζέσταμα. Προετοιμάζομαι για τη συναυλία που θα κάνουμε με τον Γιώργο Δούση στο Μαλλιαροπούλειο Ίδρυμα στην Τρίπολη, την Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου. Είναι ένα πρόγραμμα μεταξύ τζαζ και κλασικού», λέει.

Η Βάσια Ζαχαροπούλου είναι μονωδός υψίφωνος στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Συνεργάζεται με την ΕΛΣ από το 2008. Κάνει μεταγλωττίσεις και διαφημίσεις, ενώ ανήκει και στο δυναμικό των καλλιτεχνών του Cirque du Soleil.

Τη συναντήσαμε, λοιπόν, στο στούντιο που κάνει μεταγλωττίσεις και μας μίλησε για το πώς ξεκίνησε το τραγούδι, πώς πέρασε στην Όπερα, για τα παιδικά της χρόνια, ακόμη και για το #metoo. Φυσικά, η συζήτηση είχε γεύση και άρωμα καφέ Nespresso Vertuo, τον οποίο μας τον έφτιαξε η ίδια.

«Ακόμα και με τη Μις Πίγκυ, θα βρω σημεία για να ταυτιστώ!»

– Κάνεις πολλά διαφορετικά πράγματα. Και κάνεις πολλά παιδικά.

Κάνω, κάνω, και μάλλον κάτι σημαίνει αυτό, γιατί έχω βαρέσει ένσημα στην παιδική όπερα… Η πρώτη μου σολιστική δουλειά με τη Εθνική Λυρική Σκηνή ήταν το 2008 η όπερα για παιδιά Τσάρος Σαλτάν του Ρίμσκυ – Κόρσακοφ, σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη. Από τότε έχω κάνει συνολικά 9 παιδικές παραστάσεις μέσα σε 13 χρόνια πορείας. Σχεδόν κάθε χρόνο δηλαδή.

– Και μετά έκανες το Ο Πρίγκηπας Λερώνει.

Και τώρα έχουμε το Ο Βασιλιάς ακούει.

– Σε έχουμε συνδέσει με αυτό το είδος.

Μάλλον ταιριάζω σε αυτό το είδος, γιατί όπως μου λένε είμαι αρκετά εκφραστική στις ερμηνείες, και αυτό είναι ζητούμενο, όταν έχεις να κάνεις με παιδικό κοινό.

– Εύλογα έρχεται η ερώτηση: ταυτίζεσαι με τους ήρωες που ερμηνεύεις;

Με τη Μις Πίγκυ, ας πούμε. Ακόμα και με τη Μις Πίγκυ, θα βρω σημεία για να ταυτιστώ! Όσο πιο πολύ προσπαθείς να ταυτιστείς με έναν ρόλο και βρίσκεις πατήματα, τόσο καλύτερος θα είσαι και πιο πειστικός στην ερμηνεία σου. Ειδικά με τη Μις Πίγκυ, συγκεκριμένα με τη  Μις Πίγκυ μωρό σε αυτή τη σειρά, μπορώ να ταυτιστώ αρκετά, γιατί μου θυμίζει τον εαυτό μου σε μικρότερη ηλικία. Είμαι μοναχοπαίδι, ήμουν αρκετά καλομαθημένη και είχα ένα καλώς εννοούμενο θράσος, δηλαδή τραγούδαγα χωρίς να με νοιάζει αν ήθελαν οι άλλοι να με ακούσουν. Τραγουδούσα από μικρή και έκανα και κλασικό χορό και τρελαινόμουν να κάνω περφόρμανς στο οικογενειακό κοινό.

«Μπορείς να κάνεις ζημιά στη φωνή σου αν ξεκινήσεις νωρίς το κλασικό τραγούδι. Το λέω σε κάποιες μαμάδες, αλλά δεν με καταλαβαίνουν όλες».

– Γιατί τελικά σε κέρδισε η φωνή και όχι ο χορός;

Τεσσάρων ετών ξεκίνησα κλασικό χορό (μπαλέτο), και έξι πιάνο – ήταν μια έκπληξη από τους γονείς μου, όταν ο πατέρας μου με έγραψε στο Εθνικό Ωδείο. Τον χορό τον αγαπούσα πάρα πολύ. Όταν όμως συνειδητοποίησα στη ζωή μου ότι μπορώ να “χρησιμοποιήσω” την κίνηση ως εργαλείο και παράλληλα να τραγουδάω, ε, ήταν αποκάλυψη και κατάλαβα ότι ανήκω σε αυτό που ονομάζουμε μουσικό θέατρο και αποτελείται από συνδυασμό τεχνών. Το τραγούδι σαν σπουδή ήρθε πολύ αργότερα, στα 16. Πιο νωρίς θεωρητικά απογορεύεται, μπορείς να κάνεις ζημιά αν ξεκινήσεις νωρίτερα το κλασικό τραγούδι. Προσπαθώ και το εξηγώ όταν έρχονται μαμάδες στο Ωδείο που διδάσκω, και φέρνουν κορίτσια στα 12 για να αρχίσουν κλασικό τραγούδι. Κάποιες καταλαβαίνουν, κάποιες όχι.

– Ποια μουσική εκπαίδευση είναι κατάλληλη για τις μικρότερες ηλικίες;

Για τα πολύ μικρά παιδιά, 2-3 ετών, το να κάνεις παιχνιδάκια και να εκπαιδεύεις το αυτί ενός παιδιού είναι το καλύτερο. Μετά, ήδη από την προσχολική ηλικία, η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου ή η συμμετοχή σε παιδική χορωδία είναι και τα δύο εξαιρετικοί τρόποι να ξεκινήσει κάποιος μουσική πριν ασχοληθεί με το κλασικό τραγούδι. Γιατί το τραγούδι θέλει μια ευρύτερη αντίληψη, πρέπει να εκπαιδεύσεις το αυτί, να μάθεις να ακούς, να ακούς τον εαυτό σου και να πεις «τώρα στονάρω». Δεν αρκεί μια σωστή φωνή, ένα ταλέντο από τη φύση. Χρειάζεται και η σωστή εκπαίδευση.

– Εσύ ευτυχώς τα έκανες όλα αυτά ως παιδί. Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια;

Πατέρας γιατρός παθολόγος, μητέρα σχεδιάστρια από τη Σχολή Δοξιάδη, βοηθός αρχιτέκτονα, μέχρι που γεννήθηκα και έπειτα ασχολήθηκε με εμένα. Εξαιρετική ζωγράφος, το υπέροχο χέρι της οικογένειας αυτή, εγώ οι υπέροχες φωνητικές χορδές. Βέβαια είχα και καλό αυτί από μικρούλα, έκανα κάτι που νόμιζα ότι το κάνουν όλα τα παιδάκια, μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν συμβαίνει σε όλους, δηλαδή ο,τιδήποτε άκουγα, πήγαινα και το έβγαζα στο πιάνο.

«Από μικρούλα, οτιδήποτε άκουγα γύρω μου, πήγαινα και το έπαιζα στο πιάνο».

– Θυμάσαι πιο ήταν το πρώτο τραγούδι που είπες στη ζωή σου;

Φαντάζομαι κάποιο χριστουγεννιάτικο…  Θυμάμαι ότι σιγοτραγουδούσα κάτι κασετούλες (εποχή eighties) με μουσική μπαλέτου, τη Ζιζέλ, τη Λίμνη των Κύκνων, τόσο ωραίες μελωδίες, ορχηστρική μουσική, εγώ φόραγα την αποκριάτικη στολή της πριγκίπισσας και καθόμουν και τραγούδαγα και χόρευα γύρω-γύρω. Τώρα που στο λέω, συνειδητοποιώ ότι σκηνοθετούσα τον εαυτό μου. Ίσως ήταν σημάδι για τι θα ακολουθούσε.

– Σήμερα όταν ερμηνεύεις λυρικό τραγούδι, σκηνοθετείς τον εαυτό σου;

Συχνά συναντούμε καλούς τραγουδιστές να είναι σκηνικά αμήχανοι. Οι σκηνικές απαιτήσεις για τους τραγουδιστές σήμερα έχουν όντως αυξηθεί. Όμως και οι πιο στατικές σκηνοθεσίες μπορούν να έχουν κάποιο νόημα, ειδικά όταν αυτό που τραγουδάς έχει μεγάλη αξία. Μια στατική σκηνοθεσία σε αφήνει πιο ελεύθερο να επικεντρωθείς στο τραγούδι, από την άλλη μια μη υπερβολικά κινητική σκηνοθεσία μπορεί να σε διευκολύνει, γιατί θα σε “λύσει” και θα σε κάνει να αισθανθείς μεγαλύτερη ελευθερία. Τελικά εξαρτάται από το τι λες, τι πρεσβεύεις, τι ρόλο κάνεις. Το θέμα είναι να μην κλωτσήσει κάτι, ό,τι κάνεις να είναι άρτιο, εκφραστικό.

– Καταλαβαίνω ότι είσαι υπέρ της μέσης οδού στην οπερετική σκηνοθεσία.

Μπορούμε να δούμε και κάτι πιο στατικό και να είναι καλό. Κάτι πολύ κινητικό μπορεί να ταλαιπωρεί τον τραγουδιστή. Ιδάνικα, οι σκηνοθέτες στην όπερα πρέπει να γνωρίζουν τη μουσική, αλλά και τεχνικά, τι κάνει ο τραγουδιστής. Δεν μπορείς να βάλεις την Τραβιάτα να λαχανιάζει, και ας είναι φυματική, γιατί δεν θα αποδώσει ως τραγουδίστρια. Από την άλλη, αν ανεβάσεις Χάνσελ και Γκρέτελ, μια παιδική όπερα που συνήθως παρουσιάζεται τις ημέρες των Χριστουγέννων, δεν μπορείς να την κάνεις στατική, δε γίνεται. Το στατικό έχει αποκτήσει κακή φήμη, ότι η όπερα είναι κακό θέατρο, αλλά στην όπερα η μουσική είναι πάνω από όλα. Δεν είναι όπως το μιούζικαλ, που θες ένα υπερθέαμα με μουσική, με διαλόγους, με χορό. Στην όπερα μπορείς και να κλείσεις τα μάτια και να απολαύσεις τη μουσική.

– Μιας και το ανέφερες, ερμηνεύεις εξίσου όπερα και μιούζικαλ.

Κάνω και τα δύο, τα τελευταία χρόνια έχω κάνει πολύ μιούζικαλ, αν με ρωτούσες τι προτιμώ, όπερα ή μιούζικαλ, θα απαντούσα… ότι είναι ένα πολύ δύσκολο ερώτημα. Αλλά όπως αγαπώ την όπερα, αγαπώ και το κλασικό μιούζικαλ που έπεται χρονικά της οπερέτας. Γιατί αυτή είναι η ιστορική εξέλιξη στο μουσικό θέατρο: πρώτα η όπερα, μετά η οπερέτα, έπειτα το μιούζικαλ. Τα κλασικά μιούζικαλ τραγουδιούνται με μια μεικτή φωνητική τεχνική, που βασίζεται στην κλασική τοποθέτηση. Δεν νομίζω ότι θα έκανα ένα αμιγώς σύγχρονο ποπ μιούζικαλ, που δεν έχει πλέον σχέση με το λυρικό τραγούδι.

«Αυτή είναι η ιστορική εξέλιξη στο μουσικό θέατρο: πρώτα η όπερα, μετά η οπερέτα, έπειτα το μιούζικαλ».

– Τελικά τι προτιμάς, όπερα ή μιούζικαλ;

Αγαπώ το μουσικό θέατρο σε κάθε εκδοχή του. Όταν ερμήνευσα το Ωραία μου κυρία στην Εναλλακτική Σκηνή, έγινε και ένα μεγάλο όνειρό μου πραγματικότητα. Ίσως ιδιοσυγκρασιακά να απολαμβάνω περισσότερο την οπερέτα, σου δίνει μεγαλύτερες ελευθερίες στο υποκριτικό κομμάτι, και τη θεωρώ τεχνικά εξίσου δύσκολη με την όπερα.

– Ίσως και δυσκολότερη.

Χαίρομαι που το λες, γιατί συχνά ο κόσμος νομίζει ότι η οπερέτα είναι εύκολη, αλλά έχει πολλές απαιτήσεις. Πρέπει να τραγουδάς, να είσαι ηθοποιός, να χορεύεις, στην οπερέτα πρέπει να είσαι πολυεργαλείο. Εμένα μου αρέσει, με απελευθερώνει σκηνικά.

– Εκτός από όνειρο, έχεις πραγματοποιήσει και κάποιον… σκηνικό εφιάλτη;

Ναι, μου έχει συμβεί, το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Φυσικά δεν θα σου πω σε ποια παραγωγή. – Ελπίζω να έληξε χωρίς απώλειες… Η μόνη απώλεια είναι ότι με απασχολεί ακόμα όταν το σκέφτομαι!

«Σε κάποια παράσταση της κορυφαίας Μονσεράτ Καμπαγιέ, χρειάστηκε να της φτιάξουν καμαρίνι στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει από το βάρος».

– Στην αρχή της συζήτησης αναρωτήθηκες χαριτολογώντας αν είναι τυχαίο ότι στη σειρά που μεταγλωττίζεις ερμηνεύεις και τη Μις Πίγκυ και την ιπποποταμίνα, δηλαδή ρόλους βαρέων βαρών. Μήπως επειδή υποσυνείδητα πολύς κόσμος φαντάζεται ότι όλοι οι τραγουδιστές της όπερας είναι εύσωμοι;  

Υπήρξαν κάποιοι λυρικοί τραγουδιστές που ήταν εξαιρετικοί, σπουδαίοι, και ταυτόχρονα πάρα πολύ εύσωμοι, και έτσι επικράτησε αυτή η εικόνα, αλλά είναι μια άκυρη συσχέτιση. Υπάρχουν τραγουδιστές αδύνατοι, και άλλοι σχεδόν υπέρβαροι. Η κορυφαία Μονσεράτ Καμπαγιέ, σε κάποια παράσταση χρειάστηκε να της φτιάξουν καμαρίνι στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει από το βάρος. Αυτό με είχε ξαφνιάσει όταν το είχα δει. Το θέμα δεν είναι το βάρος αυτό καθ΄αυτό, αλλά η φυσική κατάσταση. Προσωπικά, όσο είμαι σε καλύτερη κατάσταση σωματικά, με συγκεκριμένο είδος γυμναστικής, αποδίδω πολύ καλύτερα. Με παραπανίσια  κιλά ενδεχομένως λαχανιάζεις, δεν αποδίδεις, κουράζεσαι όταν τραγουδάς με τις ώρες. Η σκηνή χρειάζεται αντοχή.

– Έχεις κάποιες διατροφικές και άλλες συνήθειες που σε βοηθούν να προσέχεις το βάρος σου και να κρατάς τον εαυτό σου και τη φωνή σου σε φόρμα;

Η ζωή του λυρικού τραγουδιστή θεωρείται ότι απαιτεί πολλή πειθαρχία. Πράγματι, έτσι είναι. Φροντίζω να τρέφομαι σωστά, δεν κάνω δίαιτα, αλλά κάνω διατροφή. Η τροφή πρέπει να είναι πάντα εύπεπτη και τρώω συγκεκριμένους συνδυασμούς τροφών, για παράδειγμα τρώω σαλάτα με πρωτεΐνη, ή υδατάνθρακες σκέτους, ποτέ δεν συνδυάζω υδατάνθρακες με πρωτεΐνη. Διατηρώ το βάρος σε φυσιολογικά επίπεδα χωρίς να κάνω κάποια ακραία δίαιτα, και παράλληλα παίρνω την ενέργεια, που τη χρειάζομαι στη σκηνή. Τώρα που έγινα και μανούλα, χρειάζομαι ακόμα περισσότερη ενέργεια. Οπότε φροντίζω να τρέφομαι σωστά χωρίς να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου, για να έχω την ενέργεια που χρειάζομαι στη σκηνή για να βγάλω τις ώρες της παράστασης.

– Κάνεις και γυμναστική;

Κάνω πιλάτες, που με διατηρούν σε καλή φυσική κατάσταση χωρίς να καταπονούν υπερβολικά το σώμα. Έκανα και πιο έντονα είδη γυμναστικής, αλλά δεν ήταν κατάλληλα για εμένα, δεν μου ηρεμούσε την περιοχή του διαφράγματος. Στο λυρικό τραγούδι δεν βολεύει να έχεις six-pack, απαιτεί μια μαλακή περιοχή στην κοιλιά και στα τοιχώματα. Το πιλάτες δυναμώνει την κοιλιά χωρίς να σφίγγει τόσο που να εμποδίζει. Κάνω ασκήσεις που βοηθούν την ευλυγισία χωρίς να σκληραίνουν το σώμα. Όχι βάρη, μόνο ότι διατηρεί μια ελαστικότητα.

«Τρεις μήνες μαμά, άλλαξε όλη μου η ψυχοσύνθεση. Ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου και αντοχές του εαυτού μου που δεν ήξερα».

– Η μητρότητα επηρέασε τη δουλειά σου;

Επηρέασε όλη μου την ύπαρξη. Τρεις μήνες μαμά, άλλαξε όλη μου η ψυχοσύνθεση. Ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου και αντοχές του εαυτού μου που δεν ήξερα, που ούτε φανταζόμουν ότι έχω. Όλο αυτό φέρνει μια σοφία. Η μητρότητα είχε μόνο θετική επίδραση.

– Παλαιότερα πολλές λυρικές τραγουδίστριες έλεγαν ότι δεν μπορείς να έχεις παιδιά σε αυτή τη σταδιοδρομία: ή οικογένεια ή τραγούδι.

Φαντάζομαι μπορεί να ίσχυε για κάποιες περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν τρανταχτά ονόματα που έκαναν και μεγάλη σταδιοδρομία και οικογένεια. Αρκεί να έχεις βοήθεια. Εγώ δεν θα μπορούσα να πηγαίνω στην παράσταση, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να φροντίζει τη μικρή.

– Επίσης υπάρχει η άποψη ότι η μητρότητα επιβαρύνει τη φωνή.

Το σώμα χρειάζεται χρόνο να επανέλθει, αλλά επανέρχεται. Η τεχνική σου είναι εκεί, το γυμνάζεις και πάλι.

– Πρέπει να γυμνάσεις το όλο σύστημα από την αρχή;

Μπορεί να χρειαστεί, ανάλογα. Εγώ χρειάστηκε να κάνω καισαρική, και απαιτήθηκ αρκετή δουλειά,  γιατί έπρεπε να γνωριστώ και πάλι με την κοιλιακή μου χώρα, που πλέον ήταν ένα παντελώς νέο τοπίο.

«Αυτή τη στιγμή γίνεται κάτι πάρα πολύ όμορφο με την ύπαρξη της Εναλλακτικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ».

– Πάντως μέσα σε μόλις τρεις μήνες από τη γέννα ήδη ολοκλήρωσες τις παραστάσεις σου στην Αθήνα και ετοιμάζεσαι να ανέβεις στη Θεσσαλονίκη. Πώς πάει αυτό το show;

Πολύ καλά, αρέσει και στα παιδιά και στους μεγάλους, για διαφορετικούς λόγους. Στα παιδιά τα μικρά αρέσει για αυτό που βλέπουν, για τα παιχνίδια, τα πιο μεγάλα αρχίζουν και υποψιάζονται, και στους μεγάλους αρέσει για αυτό που όντως είναι. Η μουσική του Νίκου Κυπουργού είναι πολύ ωραία, πολύ προσιτή, και έχει ένα ας πούμε λάιτμοτιφ, ένα βασικό μουσικό θέμα, που φεύγοντας το σιγοτραγουδάς.

– Αφού έχουμε τόσους συνθέτες, γιατί ακούμε συνέχεια τις ίδιες όπερες;

Νομίζω γι αυτό λέγονται κλασικές, επειδή είναι τόσο υπέροχες που μπορείς να τις ξανακούσεις χωρίς να κουράζουν. Όμως αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα τουλάχιστον, γίνεται κάτι πάρα πολύ όμορφο με την ύπαρξη της Εναλλακτικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ, έχει δοθεί ένα φοβερό βήμα στους εν ζωή Έλληνες δημιουργούς, τόσο στους νέους όσο και στους παλαιότερους, και ανεβάζουν συνεχώς πρωτότυπα έργα. Με συναρπάζει η νέα δημιουργία, τη βρίσκω φοβερά ενδιαφέρουσα, είναι πολύ σημαντική για την τέχνη στο συνολό της, πρέπει να υπάρχουν καινούργιες προτάσεις, Έχω κάνει αρκετές παραγωγές και πρώτες εκτελέσεις, είμαι αρκετά πλήρης με αυτό που συμβαίνει στο ΚΠΙΣΝ. «Πρέπει πάντα να βάζουμε τη λογική μπροστά και να είμαστε προσεκτικοί όταν κρίνουμε μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο».

– Μήπως επειδή ακριβώς έχεις συμμετάσχει, κρίνεις με υπερβολική αγάπη;

Προφανώς δεν είναι και ούτε γίνεται να είναι όλα αριστουργήματα, δεν είναι αυτός ο στόχος, αλλά έχω παίξει ή έχω παρακολουθήσει κάποιες πολύ αξιόλογες παραστάσεις. Το “Ζ” είναι ένα αριστούργημα, ήδη πήγε ή πρόκειται να παιχτεί και στη Γερμανία, έχει ζητηθεί. Με άγγιξε πολύ, το είδα δύο φορές. Και η Λεπορέλλα επίσης, την παρακολούθησες, νομίζω είχες φύγει εκστασιασμένος.

– Ναι, η Λεπορέλλα… πώς ήταν η εμπειρία να κάνεις σεξ στη σκηνή;

Εντάξει… Σκέψου μια «βρώμικη» φαντασίωση, που σε μια σκηνοθεσία να σου ζητήσουν να το κάνεις! Λες «δεν το ήθελα εγώ, με έβαλαν». Ευτυχώς με τον Τάσο Αποστόλου είμαστε φίλοι και δεν ήταν δύσκολο να συνεργαστούμε.

– Με σημερινά κριτήρια πάντως θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν μια σκηνή βιασμού.

Όχι, ήταν μια σκηνή με συναίνεση, αν και έπαιζα τη Χίλντα, μια υπηρέτρια 17 ετών, οπότε σήμερα θα λέγαμε ότι ήταν αποπλάνηση ανηλίκου… Αν και είναι καινούργιο έργο, βασίζεται σε μια νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ και αναφέρεται σε μια άλλη εποχή. Σήμερα μάλλον θα το αντιμετωπίζαμε διαφορετικά, έχουν αλλάξει οι ευαισθησίες μας. Πράγματα που παλιά δεν ενοχλούσαν, σήμερα ενοχλούν.

– Κατά τη γνώμη σου αυτό είναι μια καλή ή κακή εξέλιξη;

Νομίζω είναι σοφό να διατηρούμε το μέτρο. Παν μέτρον άριστον, μια πολύ σοφή ρήση που είχαν πει οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Δεν πρέπει να φτάνουμε στο άλλο άκρο, σε οτιδήποτε, καλό θα ήταν να διατηρείται μια λογική. Πρέπει πάντα να βάζουμε τη λογική μπροστά και να είμαστε προσεκτικοί όταν κρίνουμε μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο. Ας μη βιαζόμαστε να παρεξηγήσουμε πριν καταλάβουμε, αλλά αν καταλάβουμε, να μην ανεχθούμε.

«Φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης δεν υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό σ’ εμάς όπως το είδαμε να συμβαίνει στον κινηματογράφο ή στο θέατρο».

– Ο χώρος του θεάματος σείστηκε από το #metoo. Στην κλασική μουσική υπάρχει κάτι αντίστοιχο; 

Θα έλεγα από τη δική μου εμπειρία και από όσα έχω ακούσει, όχι, πόσο μάλλον σε τέτοιο βαθμό όπως το είδαμε να συμβαίνει στον κινηματογράφο ή στο θέατρο ή στον χώρο του αθλητισμού. Στον δικό μας κλάδο πιο πιθανό είναι να σου ασκηθεί μία έντονη κριτική, θα μπορούσα να πω ακόμα και bullying, λόγω τεχνικών τραγουδιστικών ελλείψεων ή έλλειψης σκηνικής αντίληψης, παρά για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Εννοείται πώς ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη που μπορεί να οδηγήσουν σε ακραίες συμπεριφορές πάντα θα υπάρχουν σε όλους τους κλάδους, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό. Αλλά από την αδυναμία ώς το βιασμό και στη χυδαιότητα υπάρχει χάσμα.

– Μπορείς να το προσδιορίσεις με πιο απτό τρόπο;

Εμείς είμαστε πιο… «παρτιτουράτοι». Ο συνθέτης μέσω της γραφής του, της παρτιτούρας, δίνει έναν μπούσουλα στον τραγουδιστή. Είναι αυτό που έλεγε η Μαρία Κάλλας: πάνω από όλα είναι η μουσική και το τί θέλει ο συνθέτης. Αυτό είναι μια τεράστια διαφορά με το πεζό θέατρο, όπου ο καθένας καλείται να δημιουργήσει εκ του μηδενός, “να του προκύψει” όπως λένε οι θεατρικοί σκηνοθέτες. Στις πρόβες του Masterclass, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μάς έλεγε: “πόσο θα ήθελα να έχω και εγώ παρτιτούρα όταν ξεκινώ να σκηνοθετήσω”. Η δική μας ψυχική ενδοσκόπηση για την απόδοση του ρόλου ξεκινά μετά από την αμιγώς μουσική μελέτη, που αφορά την άρτια τραγουδιστική τεχνική. Αυτό ακούγεται σαν μια αμιγώς τεχνική διαφορά, αλλά πιστεύω ότι τελικά καταλήγει και σε μια διαφορετική προσέγγιση σε αυτό που κάνεις και στον τρόπο που αντιδράς σε κάποια πράγματα. Φαντάζομαι θα έχεις ακούσεις για το ταμπεραμέντο των τραγουδιστών; Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς εύκολα να μας βάλει να κάνουμε κάτι που δε θέλουμε.

– Δηλαδή, πίσω από αυτό το χαμογελαστό προσωπείο, πρέπει να φανταστούμε μια ανυπόφορη προσωπικότητα;

Όχι, είμαι καλή, καλή, αλλά μέχρι να μου πατήσουν τον κάλο.

– Ma se mi toccano dov’ è il moi debole… το έχεις τραγουδήσει;

Χαχα! Βεβαίως! Una voce poco fa… Σοφό το άσμα! Και δύσκολο… Είναι η χαρά της κολορατούρα, το έχω τραγουδήσει πολλές φορές σε συναυλίες. Σε κάθε περίπτωση, αν κάτι δεν μου αρέσει, ή αν θέλω κάτι, θα φροντίσω να το ζητήσω με ευγένεια. Δεν μπορείς να είσαι αγενής μόνο και μόνο επειδή είσαι πολύ καλός σε ό,τι κάνεις.

– Για την ιστορία πάντως, να πούμε ότι στην περιβόητη σκηνή από τη Λεπορέλλα όλοι ήταν ντυμένοι ως τον λαιμό.

Άντε να φάνηκε λίγη γάμπα.

– Και όλα γίνονταν μόνο με τη φωνή. Όλα μπορούν τελικά να περάσουν μέσα από τη φωνή;

Ναι, για μένα είναι το απόλυτο μέσο επικοινωνίας.

Πηγή:andro.gr