Vassia Zacharopoulou

News & Press

The legendary play “The Slave’s child” is making its comeback but in a totally different way

Tο θρυλικό Σκλαβί επιστρέφει… αλλιώς!

Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν στο tospirto.net και στη Γεωργία Οικονόμου

Όταν το «Σκλαβί», το καινούριο τότε έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου για μικρούς και μεγάλους, παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, αποτέλεσε σταθμό όχι μόνο στην ιστορία του ΠΟΡΤΑ, αλλά του θεάτρου εν γένει.

Μετά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική του επιτυχία, η φήμη του συνεχίστηκε μέσα από την εκδοτική επιτυχία του κειμένου, τις διεθνείς μεταφράσεις του, τις απανωτές βραβεύσεις του, την επιτυχία των τραγουδιών της παράστασης (σε μουσική Νίκου Κυπουργού και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, τα οποία τραγουδήθηκαν ευρέως από πολλούς σημαντικούς ερμηνευτές και σχεδόν αυτονομήθηκαν από την αρχική τους προέλευση), καθώς και από μια μεγάλη σειρά ανεβασμάτων του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ποτέ, όμως, ως τώρα δεν ξαναπαρουσιάστηκε το Σκλαβί στο θέατρο απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι του.

Σήμερα, 18 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το θρυλικό «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου, παρουσιάζεται στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου. Πρόκειται για ένα καινούριο ξανα-διάβασμα του έργου, κρατώντας, ωστόσο, ανοιχτό τον διάλογο με τη μνήμη της θρυλικής παράστασης και μπολιάζοντας τις παλιές ρίζες με νέους χυμούς και εντελώς φρέσκια ματιά.

Εμείς μιλήσαμε με τους συντελεστές της παράστασης για το σπουδαίο αυτό έργο.

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο τώρα και τι αναμνήσεις/συναισθήματα σας γεννά; 
Ξένια Καλογεροπούλου: Δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής, ήταν ανάγκη να το ξανανεβάσουμε. Είναι το έργο με την πιο πλατιά ανταπόκριση απ’ το κοινό, κι αυτό με έκανε πολύ χαρούμενη. Το πρώτο του ανέβασμα μας χάρισε μεγάλες συγκινήσεις, από την πρώτη στιγμή που το παρουσιάσαμε στην Σύμη ως και την τελευταία παράσταση στο Πόρτα. Τώρα επί τέλους το ξαναβλέπουμε σε μια καινούργια εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Είναι εξ ίσου ωραίο, αλλά με άλλο τρόπο.

Πώς είναι να «αναμετριέται» σκηνοθετικά κάποιος με τον νεαρότερό του εαυτό; 
Θωμάς Μοσχόπουλος : Δεν μπλέκω με τέτοιες αυτοαναφορικές διαδικασίες. Στη δουλειά μου έχω μάθει να με απασχολούν πιο πολύ οι άλλοι απ’ ότι ο εαυτός μου. Οπότε γύρω μου είναι ούτως ή άλλως πολύ διαφορετικά τα πράγματα για να με αποσπάσουν από τον πειρασμό του να μπλέξω σε ναρκισσισμούς του τύπου “να αναμετρηθώ με τον νεότερο εαυτό μου”  και έτσι με το μόνο που αναμετριέμαι είναι το τώρα μου (που άλλωστε είναι η νεότερη πλευρά του αυριανού εαυτού μου).

Πώς προέκυψε η συ-σκηνοθεσία; Πώς συνεργαστήκατε με τον Θωμά Μοσχόπουλο; 
Σοφία Πάσχου: Με τον Θωμά συνεργάζομαι απ’ το 2015 απ’ τη θέση της κινησιολόγου. Πέρσι συζητήσαμε το ενδεχόμενο της συν-σκηνοθεσίας. Έπεσαν στο τραπέζι πολλές ιδέες και τελικά καταλήξαμε στο Σκλαβί. Η συνεργασία μου μαζί του είναι εξαιρετικά γόνιμη. Ενώ είμαστε άνθρωποι που προσεγγίζουμε το θέατρο από διαφορετική αφετηρία και με διαφορετική τεχνική,το ζητούμενό μας είναι ακριβώς το ίδιο. Υπήρξε σεβασμός στον τρόπο του άλλου και πραγματικός διάλογος. Είναι ένας σκηνοθέτης που δεν φοβάται να συν-σκηνοθετήσει και να αμφισβητήσει και τη δική του οπτική γωνία.

Τι συμβολίζει ο τίτλος του έργου, «Το Σκλαβί»; 
Αυγουστίνος Κούμουλος: Το Σκλαβί συμβολίζει το φανταστικό και το πραγματικό, το απτό και το αέρινο, το «εδώ και τώρα» και το «για πάντα”, το σύγχρονο και το παλιό, το πολύ παλιό… Το ρομαντικό που τόση ανάγκη το έχουμε και που λείπει από τη ζωή μας.

Σκιαγραφήστε τον ήρωα που ενσαρκώνετε. Τι σας συγκινεί στον ρόλο σας;
Ντένης Μακρής:
Ο ρόλος μου στο έργο είναι αυτός του βασιλόπουλου. Είναι ο ήρωας απ’τον οποίο ξεκινάει όλη η μεγάλη περιπέτεια του ίδιου και του αδερφού του, ώστε να βρουν την Όμορφη του Κόσμου. Ο χαρακτήρας μου έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον κάνει και πολύ αστείο στα δικά μου μάτια. Δεν μπαίνει στη διαδικασία να αναλύσει ή να διπλoσκεφτεί. Παρά μόνο αντιδρά και με τρόπο που δεν είναι διαπραγματεύσιμος. Η αντίδραση αυτή έχει να κάνει όμως με το πόσο πολύ θέλει κάτι. Ό, τι κυνηγά μες το έργο το κυνηγά με όλες του τις αισθήσεις. Τόσο που βραχυκυκλώνει και μονίμως λιποθυμά μπροστά στη σκέψη να συναντήσει την Όμορφη του Κόσμου.  Ο δρόμος που τελικά παίρνει είναι αυτός της ενηλικίωσης και της αποδοχής όσων προκάλεσε. Μια ιστορία που μαζί της μεγαλώνουμε όλοι.

Πού αγγίζει το έργο τα σημερινά παιδιά; 
Τζωρτζίνα Λιώση: Αισθάνομαι πως στα παιδιά οφείλουμε να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο που μιλάμε στους ανθρώπους κάθε ηλικίας· με αλήθεια, ευγένεια και σεβασμό. Το να δημιουργείς πιο περίπλοκες διαδρομές για να τους εξηγήσεις κάποια σκληρότερα θέματα, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν μπορούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τα πάντα. Λόγω του τεράστιου χώρου που έχει κατακτήσει σήμερα η εικονική επικοινωνία και κοινωνία, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες έχουν την τάση να βαριούνται ευκολότερα. Απλώς ένα παιδί δεν θα κρύψει ποτέ αυτό που νιώθει. Σε αυτή τη συνομιλία, λοιπόν, που υπάρχει σε μία θεατρική παράσταση πιστεύω πως το ενδιαφέρον ενός παιδιού συντηρείται αμείωτο, όταν η πρόθεσή σου είναι πράγματι να το αντιμετωπίσεις ως ίσο συνομιλητή.

Πώς μπορεί να μιλήσει κάποιος στα σύγχρονα παιδιά; Πώς μπορεί να συντηρήσει το ενδιαφέρον τους;
Βάσια Ζαχαροπούλου:  Θεωρώ ότι τα σημερινά παιδιά είναι μυημένα στον κόσμο του “πραγματικού”. Έχουν καλύτερη σχέση με την τεχνολογία από πολύ μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα να έχουν πρόσβαση σε περισσότερες πληροφορίες ανά πάσα στιγμή συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές. Ενημερώνονται, ερευνούν και αυτό καθιστά δύσκολο το να “παραμυθιαστούν”. Έχουν την ικανότητα να αποκωδικοποιούν αυτό που βλέπουν και να το φέρνουν λίγο-πολύ στα μέτρα τους. Σε αυτά τα παιδιά λοιπόν θα πρέπει να απευθυνόμαστε με επιχειρήματα ακόμη και όταν διηγούμαστε μία όχι και τόσο πραγματική ιστορία! Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να κερδίσουμε αρχικά το ενδιαφέρον τους και εν συνεχεία την αποδοχή τους. Δε χωρούν ευτελείς προσπάθειες δημιουργίας ψεύτικων κόσμων, το αντιλαμβάνονται από την πρώτη στιγμή!

Ποια πιστεύετε πως είναι η σχέση των παιδιών με την παράδοση; 
Ηλιάνα Γαϊτάνη: Όλα έχουν να κάνουν με την παράδοση από την αρχή της γέννησης τους. Μαθαίνουν να μιλούν, να βαδίζουν, να τραγουδούν, να ακούν ιστορίες εκπαιδεύοντας έτσι τη φαντασία και το νου. Όλα συνεπώς είναι συνυφασμένα με αυτήν. Η μόρφωση και η εκπαίδευσή τους. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ένταξης στο κοινωνικό πλαίσιο του κάθε τόπου που γεννιούνται, με σκοπό να την πλάσουν και να την προωθήσουν στο χρόνο και στους επόμενους συνεχιστές της ζωής. Η σχέση τους είναι άμεση και καθοριστική.

Τι μπορούν να αποκομίσουν τα παιδιά από την παράδοση και πώς επιχειρείτε να τα φέρετε σε επαφή μ΄αυτήν; 
Ελένη Βλάχου: Όταν προσκαλείς σήμερα ένα παιδί να παρακολουθήσει μια παράσταση όπως το Σκλαβί, στην πραγματικότητα το προσκαλείς σε μία συνάντηση με τον λαϊκό παραδοσιακό μύθο. Άρα όχι με μια ιστορία “εύκολη”, υπεραπλουστευμένη ή γεμάτη με στοιχεία εντυπωσιασμού, αλλά με μια ιστορία σκληρή, αυθεντική και γεμάτη αυθορμητισμό όπως όλες οι ιστορίες που λέγονταν “τότε”. Το Σκλαβί- που βασίζεται σε ένα παραδοσιακό συμιακό παραμύθι- παρ’ όλο που έχει διασκευαστεί κρατάει όλα εκείνα τα στοιχεία του παραδοσιακού παραμυθιού που είναι τόσο χρήσιμα για το παιδί του σήμερα: την απλότητα, την ειλικρίνεια και την αίσθηση παρηγοριάς.

Αγαπημένη φράση του έργου και γιατί;
Φοίβος Συμεωνίδης: Η αγαπημένη μου φράση ακούγεται προς το τέλος της παράστασης όταν οι αφηγητές αναρωτιούνται «ποια αλήθεια; Μήπως όλα αυτά που είδαμε εδώ πέρα έγιναν στ’ αλήθεια; Γίνονται αυτά τα πράγματα;». Στο άκουσμα της τελευταίας ερώτησης τα παιδιά πετάγονται με πάθος να πάρουν θέση: άλλα φωνάζουν πως «ναι, γίνεται!», άλλα είναι σίγουρα πως «όχι», άλλα λένε «ίσως» και τα περισσότερα τα λένε όλα μαζί και δεν μπορούν να καταλήξουν σε μία απάντηση απόλυτη και σίγουρη. Το πάθος με το οποίο αντιδρούν τα παιδιά στην παράσταση μιας ιστορίας στο θέατρο και ο βαθμός στον οποίο ενεργοποιείται η φαντασία και η ευαισθησία τους με συγκινεί και με γεμίζει ελπίδα και χαρά.

Γιατί να δει το Σκλαβί φέτος;
Παντελής Βασιλόπουλος: Είναι μια παράσταση με μια καθαρή και ενδιαφέρουσα ιστορία που θεωρώ οτι μας αφορά πολύ. Μια ιστορία που ταξιδεύει και δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, συγκίνηση, γέλιο. Πιστεύω οτι όλοι θα περάσουν πολύ όμορφα. Αν ήμουν τώρα παιδί, αυτή την παράσταση θα ήθελα να δω.

tospirto.net