After the 100 Guitars concert At Herodus Atticus Theater, Vassia Zacharopoulou met Christos Zampounis. They had a very interesting conversation about the upcoming West Side Story, the crisis in Greece and many other well-timed issues. Photos by Vaggelis Rassias.
“Λίγα μπορούν πλέον να κάνουν οι πολιτικοί”
Η Βάσια Ζαχαροπούλου στο τραπέζι με τον Χρήστο Ζαμπούνη
Κατέπληξε το Ηρώδειο με την επιβλητική φωνή της στην παράσταση “100 Κιθάρες” υπό τη διεύθυνση του Βαγγέλη Μπουντούνη. Δώσαμε ραντεβού αμέσως μετά στην “ταβέρνα της Μίνας” όπως αποκαλούν χαϊδευτικά το εστιατόριο “Greek House Atticos” οι οικείοι. Η συνομιλήτριά μου ανακάλυπτε για πρώτη φορά το μέρος και έμεινε άφωνη από τη θέα προς την Ακρόπολη, αφού το “Atticos” φιλοξενείται το καλοκαίρι στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας επί της οδού Γαριβάλδη. Οποία ήταν η έκπληξίς μας όταν σε παρακείμενο τραπέζι τον υπουργό Εργασίας Κο Κατρούγκαλο να δειπνεί με στελέχη του κουαρτέτου όπως μας ενημέρωσαν! Πανταχού παρούσα η Μίνα, μας εγκατέστησε σε ένα από τα καλύτερα τραπέζια, και μας πρότεινε να δοκιμάσουμε τα σπιτικά ντολμαδάκια με την παραδοσιακή χορτόπιτα με τυρί, για αρχή, και το κερκυραϊκό σοφρίτο-λόγω καταγωγής της από το νησί των Φαιάκων-, το οποίο μοιραστήκαμε στη συνέχεια. Συνοδεύσαμε το γεύμα μας με κόκκινο κρασί “Κτήμα Άλφα”.
“Ήταν η πρώτη μου εμφάνιση ως σολίστ στο Ηρώδειο, γεγονός που μου έδινε απίστευτη χαρά μα ταυτόχρονα με άγχωνε. Το να τραγουδήσω στο συγκεκριμένο χώρο μουσική Ελλήνων συνθετών, όπως του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, ήταν για έμενα όνειρο ζωής. Δεν θα ξεχάσω τη συγκίνησή μου όταν βγήκα στη σκηνή και αντίκρισα ένα κατάμεστο θέατρο“, είναι το πρώτο της ενθουσιώδες σχόλιο.
Τη ρωτώ ποιά είναι τα επόμενα επαγγελματικά της βήματα. “Η επόμενή μου εμφάνιση θα είναι στο ιστορικό musical του Leonard Bernstein «West Side Story», στο Μέγαρο Μουσικής. Η παράσταση παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και επαναλαμβάνεται στο Μέγαρο για 5 παραστάσεις τον Οκτώβρη. Την Καμεράτα διευθύνει ο Γιώργου Πέτρου και τη σκηνοθεσία υπογράφουν ο ίδιος και ο John Todd. Εγώ υποδύομαι την Πορτορικανή Ροζαλία και έχω τη χαρά να ερμηνεύω ένα από τα ωραιότερα τραγούδια στην ιστορία των musicals: το «Somewhere». Επίσης, αυτήν την περίοδο συμμετέχω στη μεταγλώττιση ταινιών κινουμένων σχεδίων“.
Η γνώμη της για την μουσική σκηνή στην Ελλάδα είναι ενδιαφέρουσα. “Η ελληνική μουσική σκηνή έχει αξιόλογους νέους ερμηνευτές και δημιουργούς. Καλώς ή κακώς το πιο δημοφιλές είδος είναι το λαϊκό και το “λαϊκοποπ”. Άλλωστε, όπως είχε πει ο Rossini, «όλα τα είδη μουσικής είναι καλά εκτός από τη βαρετή μουσική», θα έπρεπε όμως και ένας μουσικός της ροκ να μπορεί να ζήσει από τη μουσική του, ή ένας συνθέτης να δει το έργο του να αναγνωρίζεται ή ένας νέος σολίστ να δει τους κόπους του να ανταμείβονται. Δυστυχώς όλα αυτά φαντάζουν ταινία επιστημονικής φαντασίας στην ελληνική πίστα της λογικής της διασκέδασης και της τηλεθέασης“.
Την ώρα του επιδορπίου συζητάμε για την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. “Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει μεγάλη και ριζωμένη διαφθορά, οικονομική και πολιτική. Η χρόνια αυτή κατάσταση δημιούργησε προβλήματα για τα οποία οι πολίτες, απ’ ο,τι φαίνεται, λίγα μπορούν να κάνουν και πολύ φοβάμαι ότι εξίσου λίγα μπορούν να κάνουν και οι πολιτικοί. Σίγουρα στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες επιλογές για τους νέους ανθρώπους. Αντίθετα, οι δομές στην Ελλάδα στερούν σε μεγάλο βαθμό από τους ικανούς και ταλαντούχους ανθρώπους την εξέλιξη που θα τους άξιζε και τις ευκαιρίες που δικαιούνται. Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σε όλους τους τομείς, από την επιστήμη και την έρευνα μέχρι τις τέχνες και τον αθλητισμό. Ο δρόμος από το ταλέντο προς την επιτυχία και την ανταμοιβή είναι πολύ δύσκολος. Στα πολιτιστικά, οι επιχορηγήσεις στους φορείς για την υλοποίηση του έργου τους έχουν μειωθεί δραματικά. Αυτό δημιουργεί προβλήματα, όπως τη συρρίκνωση των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, την καθυστέρηση των αμοιβών των καλλιτεχνών και συχνά επηρεάζει την ποιότητα του ίδιου του καλλιτεχνικού προϊόντος. Βέβαια, η ανάγκη ενός καλλιτέχνη να φύγει, δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ανάγκη ουσιαστική και αισθητική, καθώς η Ελλάδα παραδοσιακά και πεισματικά, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση, δεν επενδύει στον πολιτισμό με τον τρόπο που το κάνουν άλλες χώρες. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χάσει τη διάθεσή του για πρόκληση, για όνειρα. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι ρεαλίστρια. Αν η πραγματικότητα δεν μας δίνει κίνητρα οφείλουμε να δημιουργούμε εμείς τα δικά μας ώστε να έχουμε συνέχεια και λόγο ύπαρξης.”
Χρήστος Ζαμπούνης
