Vassia Zacharopoulou

News & Press

© Ani Jo

“Sing it back to me!” Vassia talks at Soul Magazine

28year old soprano Vassia Zacharopoulou, apart from her operatic carreer, provides her voice to dubbed animation films, to Barbie but to heavy metal band as well. These days she expects a phone call by Cirque du Soleil. Who knows what will come up next for her?

By John Natou

Βάσια Ζαχαροπούλου: Η 28χρονη σοπράνο της Λυρικής Σκηνής δανείζει τη φωνή της, πέρα από την όπερα, στην Barbie, σε μεταγλωττισμένες παιδικές σειρές αλλά και σε heavy metal μπάντες. Κι αυτές τις μέρες περιμένει ένα τηλεφώνημα από το Cirque du Soleil. Πού, ποιος ξέρει πού θα τη βγάλει?

Του Γιάννη Νάτου

© Ani Jo
© Ani Jo

Τί σε οδήγησε στο να γίνεις σοπράνο στην όπερα, όταν στα χρόνια σου τα παιδιά άκουγαν Βανδή και ανέβαιναν στα τραπέζια των σκυλάδικων?

Ωραία το έθεσες! Δεν ήμουν ποτέ από αυτά τα παιδιά. Μάλλον, κι εγώ έχω ακούσει Βανδή κι έχω ανέβει σε τραπέζι στα σχολικά μου χρόνια. Δεν το σνόμπαρα, δεν ήταν όμως “εγώ”, που είχα ξεκινήσει κλασικές σπουδές στο ωδείο, πιάνο στα 5, κλασικό τραγούδι στα 15.

Πώς ξεκίνησες?

Ο Σπύρος Κλάψης, καθηγητής/μαέστρος στο Εθνικό Ωδείο-μέντορας, αυτός φταίει για όλα-με πήγε στη δασκάλα μου. Μου έκανε ανώτερα θεωητικά, σολφέζ, με άκουσε να τραγουδάω και μου είπε “παιδί μου, εσύ πρέπει να κάνεις τραγούδι”. Ήξερα ότι έχω μία καλή φωνή, στις σχολικές εκδηλώσεις έκανα τα σόλι στη χορωδία, αλλά δεν το είχα δει σοβαρά. Να σκεφτείς, έχω σπουδάσει Ναυτιλιακά!

Γιατί όπερα κι όχι ποπ μουσική?

Οι κλασικές σπουδές, είτε στο τραγούδι είτε στα όργανα, είναι η βάση. Κάποιος με ανάλογες σπουδές στο τραγούδι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μιούζικαλ (belting), ποπ ή σύγχρονο. Επομένως ξεκινώντας κλασικό τραγούδι δεν απέκλεια τα υπόλοιπα. Απλώς δοκιμάζοντάς το μου άρεσε περισσότερο.

© Ani Jo
© Ani Jo

Γιατί όπερα?

Γιατί είναι θέατρο, κι εμένα μου αρέσει να παίζω, όχι μόνο να κάνω performance από το μικρόφωνο. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν υποδύομαι έναν χαρακτήρα στην μεταγλώττιση.

Ποιά τα highlights της μέχρι στιγμής καριέρας σου?

Θυμάμαι με πολύ ενθουσιασμό την πρώτη μου παράσταση στο Παιδικό της Λυρικής πριν πέντε χρόνια! Για πρώτη φορά σολίστ, με τη Ρουγγέρη. Απίστευτο! Τη δεύτερη χρονιά που με ξαναπήραν ήταν πάλι απίστευτο! Επίσης χάρηκα υπερβολικά όταν πέρασα το πρώτο voice test για την Barbie, όπως και το δεύτερο (κάθε φορά χρειάζονται εξετάσεις). Τελευταίο highlight όταν έδωσα διαδοχικές εξετάσεις- και μάλιστα χωρίς να δουλευτεί μηχανικά στο ελάχιστο η φωνή-και με ενημέρωσαν από το εκπληκτικό Cirque du Soleil πώς μπήκα στο artist database τους. Πλέον ανυπομονώ να μου τηλεφωνήσουν για να συμμετέχω στις δουλειές τους.

Είναι τόσο υψηλά τα standards στα παιδικά? Πρόκειται για μία τεράστια βιομηχανία έτσι?

Τεράστια, πράγματι! Ο περισσότερος κόσμος με γνώρισε από τις μεταγλωττίσεις, από την Barbie και τα Mermaid Melody Pichi Pichi Pitch, τα οποία σε πληροφορώ έχουν τεράστιο κοινό.

Από την Barbie? Όχι από την Λυρική?

Οξύμωρο αν σκεφτείς πώς η βασική μου επαγγελματική ιδιότητα είναι αυτή της λυρικής τραγουδίστριας. Αλλά δεν με ξενίζει, η Barbie είναι εμπορική. Παίζει παντού, μπαίνει σε όλα σχεδόν τα σπίτια με μικρά παιδιά.

Σου αρέσει η ηθοποιία. Μπήκες στο πετσί του ρόλου?

Όχι, δεν αισθάνθηκα ροζ κούκλα, ξανθιά, με πλαστικό τεράστιο σπίτι και πλαστικό πανέμορφο άντρα. Απευθύνομαι σε παιδιά κι έχω έμφυτη αυτήν τη γλυκύτητα, την καθαρότητα που χρειάζεται. Άλλωστε, οι περισσότερες δουλειές μου αφορούν στο παιδικό κοινό, είναι τυχαίο αυτό?

© Ani Jo
© Ani Jo

Εκτός από τα κοριτσάκια έχεις ανταπόκριση κι από γονείς?

Βεβαίως! Μου στέλνουν μηνύματα ή βίντεο με της κόρες τους να τραγουδάνε, κι εγώ κλαίω, μου φαίνεται πολύ συγκινητικό.

Η μαθήτρια που πρώτευσε στις φετινές Πανελλήνιες, αυτή που έκανε λάθη σε δύο κόμματα και μία τελεία, αποφάσισε να φύγει για Γερμανία. Πώς το εξηγείς αυτό?

Η νέα γενιά αισθάνεται ότι της κόβονται τα φτερά. Κι εγώ το νιώθω που δεν είμαι 18 αλλά 28. Η αίσθηση είναι πώς όσο κι αν προσπαθήσεις, όσα κι αν επενδύσεις στη χώρα που αγαπάς, αυτή θα σε πετάξει και θα πάει χαμένη η προσπάθειά σου. Οπότε αναρωτιέσαι “εγώ τί κάνω εδώ?” Υπάρχει λόγος να επενδύσω προσπάθεια, μυαλό, τέχνη σε μία χώρα που ίσως αύριο με οδηγήσει στην αποτυχία? Είναι λογικό για ένα νέο, νοήμον παιδί να θέλει να φύγει, αλλά είναι λυπηρό γιατί η Ελλάδα χάνει τα παιδιά της.

Γι’ αυτό κι εσύ στράφηκες τελευταία στο εξωτερικό? 

Όταν είσαι κλασικός τραγουδιστής, είτε έχει κρίση η χώρα σου είτε δεν έχει, είσαι με μία βαλίτσα στο χέρι. Το επάγγελμά σου απαιτεί να ταξιδεύεις. Πόσο μάλλον όταν στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα λυρικό θέατρο. Πόσους ανθρώπους να απορροφήσει πια? Εκ των πραγμάτων δημιουργείται η ανάγκη να ψάξεις αλλού δουλειά. Στην Ελλάδα εκτός Αθηνών είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Αναγκαστικά θα ψάξεις την τύχη σου στη Γερμανία για παράδειγμα, που έχει 180 λυρικά θέατρα και όχι ένα. Όλη η Ευρώπη έτσι είναι.

Πώς από τη Λυρική βρέθηκες στο heavy metal, στη Μαλακάσα και το Rockwave?

Είμαι κλασικό παιδί. Κλασική μουσική και κλασικό ροκ. Επικοινώνησε μαζί μου ο τραγουδιστής των Innerwish, τενόρος στη Λυρική σήμερα, και με ρώτησε αν θα με ενδιέφεραν τα φωνητικά με την μπάντα του στο Rockwave Festival. Τελικά το έκανα και γούσταρα! όπως κι όπου αλλού έχω συμπράξει με την εν λόγω μπάντα στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι ή στο Gagarin. Ήταν δικές μου προσωπικές στιγμές.

© Ani Jo
© Ani Jo

Και η Λυρική αντιμετωπίζει προβλήματα. Μέσα σε αυτό το “ανθυγιεινό” περιβάλλον της κρίσης, έχει χώρο η τέχνη?

Η τέχνη πάντα έχει χώρο και πάντα θα δημιουργεί χώρο. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα μουσικής, ποίησης, ζωγραφικής, έχουν δημιουργηθεί σε περιόδους κρίσης και φτώχειας, όχι ευμάρειας. Φαινομενικά ή μη, αυτή τη στιγμή η τέχνη δέχεται πόλεμο , με πρόσφατο γεγονός την κατάργηση των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ. Δύο ορχήστρες και μία χορωδία με πολύ υψηλό επίπεδο, κάτι που το γνωρίζουμε καλά όσοι βρισκόμαστε στον καλλιτεχνικό χώρο.

Αναγκαστήκατε να δώσετε παράσταση μέχρι και στην Κρεαταγορά.

Γιατί όχι? Γιατί η όπερα να είναι “χωμένη” μόνο στη σκηνή του θεάτρου? Για μουσικούς/ ηχητικούς λόγους κυρίως. Αλλά το να μπορείς να κάνεις όπερα στους δρόμους, να έρχεσαι σε άμεση επαφή με τον κόσμο χωρίς φυσικά να βεβηλώνεις την τέχνη σου, προσωπικά είναι το καλύτερό μου.

Γιάννης Νάτου

SOUL Magazine #73