Vassia Zacharopoulou

News & Press

Kathimerini Newspaper: “Prince Ivan and the Firebird”: A life lesson about kindness’ value

Ενα μάθημα σαν παραμύθι: Για την αξία της καλοσύνης

Του Σάκη Ιωαννίδη

Λίγες ώρες πριν από την κυριακάτικη πρεμιέρα, ο Θοδωρής Αμπαζής και οι συντελεστές της παράστασης έχουν ένα κρίσιμο ραντεβού. Μια πολύ αυστηρή καλλιτεχνική επιτροπή αναμένεται να αποφανθεί για το αν ο πρίγκιπας Ιβάν, το Πουλί της Φωτιάς ή ο Λύκος Βολκ στάθηκαν στο ύψος του ρόλου τους και αν τα τρικ του Μάγου Κοσέι αξίζουν τον κόπο. Η επιτροπή δεν είναι άλλη από δέκα μπόμπιρες μεταξύ 5 έως 11 ετών που ο συνθέτης και σκηνοθέτης του έργου έχει μαζί του από την πρώτη ανάγνωση. «Μέχρι τώρα πάμε καλά. Ο Βολκ κερδίζει τις περισσότερες συμπάθειες. Βέβαια, στα αγόρια η σκηνή του γάμου τους φάνηκε μεγάλη σε διάρκεια, αλλά άρεσε στα κορίτσια. Πρέπει να γεφυρώσουμε τις διαφορές», μας λέει γελώντας ο Θοδωρής Αμπαζής σε ένα διάλειμμα της πρόβας.

Δύο χρόνια μετά τη «Βασίλισσα του χιονιού» ο κ. Αμπαζής δοκιμάζει ξανά τις δυνάμεις του στη νεανική όπερα με το κλασικό ρωσικό παραμύθι «Ο πρίγκιπας Ιβάν και το Πουλί της Φωτιάς», πάνω στο οποίο βασίστηκε και το γνωστό μπαλέτο του Ιγκόρ Στραβίνσκι. «Το μουσικό θέατρο είναι το δυσκολότερο είδος γιατί απαιτεί υψηλή τεχνική στο τραγούδι και καλή σχέση με το σώμα. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικές σπουδές για τους λυρικούς τραγουδιστές που θέλουν να κάνουν μουσικό θέατρο», σημειώνει.

Στην πλοκή ο κακομαθημένος Ιβάν ξεκινάει μια περιπέτεια αναζήτησης του χρυσού πουλιού, που συμβολίζει την απόλυτη ελευθερία, με τη βοήθεια του μικροαπατεώνα Λύκου Βολκ. Μέσα από τις περιπέτειές του μαθαίνει την αξία της ειλικρίνειας και της καλοσύνης. «Το ενδιαφέρον είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αντιήρωα. Ο Ιβάν είναι επηρμένος και αλαζόνας και στη χειρότερη στιγμή του το πουλί μεταμορφώνεται σε πριγκίπισσα που τον “σώζει” από την τιμωρία του πατέρα του και αυτό του δείχνει τον δρόμο της καλοσύνης», τονίζει ο κ. Αμπαζής.

Γερές δόσεις χιούμορ

Το λιμπρέτο είναι γραμμένο από τη Σοφιάννα Θεοφάνους και για την τελική μορφή του έγινε ένας συνδυασμός από τις πολλές παραλλαγές του παραμυθιού που κυκλοφορούν. Για τη μουσική ο συνθέτης επέλεξε σύγχρονες μελωδίες, απλές και πιο σύνθετες μουσικές φράσεις, διανθισμένες με ψήγματα της ρωσικής παράδοσης ως φόρο τιμής στον μεγάλο Στραβίνσκι. Το έργο μάς λέει έχει γερές δόσεις χιούμορ και κινείται μακριά από τα στερεότυπα που συνήθως συνοδεύουν την κλασική μουσική. «Ισως μερικά παιδιά πάνε αργότερα στην κεντρική σκηνή, αλλά το θέμα δεν είναι η ίδια η όπερα, όσο το να δουν διαφορετικούς κόσμους έκφρασης ώστε να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή», τονίζει. Ο ίδιος καταπιάστηκε με το είδος στα γεράματα, όπως λέει, αλλά ισοφαρίζει αφήνοντας ελεύθερο τον αυθορμητισμό του να δουλέψει και να παίξει. «Για να συναντηθείς με τα παιδιά, για να μπεις στο δωμάτιό τους πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου», καταλήγει.

​​Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, 22/10 – 31/12.

kathimerini.gr